Prolog

Przemierzając zatłoczone korytarze liceum Rakuzan. Sama się dziwie, że dostałam się, aż do tak prestiżowej szkoły. Ciężkie starania przez całe gimnazjum zostały wynagrodzone. A z dość wysokimi wynikami mimo wszystko ciężko było się dostać do Rakuzan. Poświęciłam cały swój wolny czas podczas wakacji na zakuwanie. Przez swój bardzo nikły wzrost odbijam się od ciał wyższych ode mnie uczniów jak piłeczka pingpongowa. Jako pierwszak wyróżniałam się tylko wzrostem i niczym po za tym. Troszkę frustrujące no, ale jednak coś w tym musi być. Wszyscy w tej szkole to utalentowani sportowy. A ja? Może jestem dość sprawna fizycznie, ale natura pokarała mnie byciem niską. Pełno tu gwiazd koszykówki, obym nie spotkała nikogo ze swojego gimnazjum w Teiko. Tak jestem byłą uczennicą tego gimnazjum. Wielkie halo. Całe to pokolenie cudów to banda super nastolatków ganiających za głupią piłką. Dobra może są dobrze zbudowani, przystojni i zachwycają umiejętnościami, ale osobiście znam ich i muszę powiedzieć, że to prawda. Są nieludzko przystojni i dobrze zbudowani. Zdarzają się wyjątki. Nawet w mojej poprzedniej szkole zdarzył się jeden. Taki jeden wielki nie trafiony wyjątek. Na samą myśl przeszywają mnie dreszcze. Czerwone włosy i równie czerwone oczy wryły mi się w pamięci na dobre. Przegrałam sama ze sobą.
A na dźwięk imienia tej osoby doznaje arytmii serca. Wreszcie przepychanie się miedzy uczniami dało jakiś skutek, bo znajdowałam się pod drzwiami odpowiedniej klasy. Tabliczka na której było "1-3" napawała mnie lekkim przerażeniem. Sama nie wiem dlaczego, ale mam złe przeczucia. Pchnęłam niepewnie drzwi, wcześniej poprawiając torbę na ramieniu. Odetchnęłam z ulgą gdy moim tęczówka ukazała się w miarę pusta sala. Zajęte było kilka ławek z przodu i kilka z tyłu. Ja osobiście zajęłam przed ostatnią pod oknem. Usiadłam na wygodnym krześle a wzrok wbiłam za okno podziwiając....hmm krajobraz. Tak myślę, że to będzie to. Strasznie mnie nudzi to całe czekanie na wszystkie 'niezbędne" informacje na temat nowej szkoły i zasad w niej panujących. Najbardziej interesujące zjawisko w tej placówce jak do tej pory to grupka siedzących przed mną dziewczyn i zawzięci dyskutujących o jakimś czerwonowłosym przystojniaku. Jestem ciekawa czy jest choć odrobinę tak przystojny, słodki, tajemniczy i pociągający jak w ich mniemaniu. Szczerze widzę marne szanse. Taka osoba na pewno rzuciłaby mi się w oczy. Nigdy nie umknął mi nikt z ciekawą osobowością i kontrowersyjnym wyglądem. Zwłaszcza, że mam słabość do czerwonych włosów jak już wspominałam. W końcu drzwi do klasy się otworzyły. Przeniosłam swój znudzony wzrok na osobę w nich znajdujących. Ukazała się dobrze zbudowana, niewysoka sylwetka. A dopełnieniem były piękne dwu kolorowe tęczówki-czerwono złote i nieziemskie nieułożone czerwone włosy. Zamurowało mnie gdy zdałam sobie sprawę, że zachwycam się kolegą z gimnazjum. Mianowice w nich stał kapitan cudownej generacji-Sejiuro Akashi. Jego przybycie nie obeszło się bez szeptów zafascynowanych osobą chłopaka, dziewczyn i chichotów. Moje serce znacznie przyśpieszyło wpadając w stan arytmii. A brzuch zaczął się boleśnie kurczyć. Szybko wbiłam wzrok w tablice przed sobą ani na sekundę go nie odrywając. Czerwonowłosy usiadł ławkę za mną zupełnie jak w gimnazjum. Chwilę później do sali wszedł nauczyciel. Wyskoki, nawet przystojny blondyn, który przedstawił się jako nie jaki Hayato Kaiami. Teraz to on stał się kółeczkiem zainteresowań moich "koleżanek" z klasy. Po bredził swoje filozofie nauczycielskie po czym oznajmił nam, że będzie nas uczył japońskiego. Czyli nawet się ciesze lubię ten język. Wreszcie moje tortury zdrowotne się skończyły i mogłam się uwolnić od świadomości obecności sprawcy owych odczuć. Pospiesznie opuściłam pomieszczenie. Oczywiście przeciskając się miedzy uczniami. Co za upokarzające zajęcie. Znajdując się już po za budynkiem odetchnęłam z ulgą. Ciężkie życie człowieka o wielkości zaledwie 153cm. Było hmmm stresująco mimo braku lekcji?. Tak to dobre określenie. Widok Akashi'ego od zawsze źle na mnie wpływał. Ten chłopak zmienił się pod koniec gimnazjum bardzo drastycznie. Mimo, że już wcześniej mnie przerażał. Ten sadystyczny mega przystojny koszykarz, ma coś w sobie czego nie umiem określić. Boje się go mimo braku jednoznacznych powodów. Może po za jednym-władcze i zimne spojrzenie to coś czego nie umiem znieść. Nie wiem co się stało, ale Kuroko rzucił koszykówkę, nie miałam z nim kontaktu od zakończenia roku szkolnego. Ughhh ciekawe co u niego. Rozmyślając udałam się na stacje metra i wsiadłam do odpowiedniego. Obserwowałam ludzi w pociągu. Jak zawsze nikłą posturą nie rzucałam się w oczy. No proszę was ludzie mam ochotę zacząć się drzeć ze tutaj jestem i wymachiwać dłońmi. Wchodząc do domu rozrzuciłam buty i ściągnęłam dręczący mnie mundurek. Zjadłam szybki obiad i z racji wolnego wskoczyła w ulubioną już stara piżama i rozłożyłam się na kanapie i oglądałam ulubione anime. Tak minął mi cały dzień.
______________________________________________________

Jest prolog...Jest Akashi może mało, ale to początki. Później się rozkręci....Mogę obiecać, że tak będzie,ale z czasem. Nie wiem dlaczego, ale za prolog wzięłam się trzeci raz od samego początku. Pierwszy był słaby no i oczywiście bloger go usunął. W drugim ocetka była za strachliwa, a trzeci i tak mi się nie podoba. A skoro nie wpadnę na nic lepszego to go wrzucam i możecie mnie zlinczować :)